Beschrijving
Zeer mooie conditie, super zeldzaam, word zo compleet nooit aangeboden, schuurvondst, verzending is alleen per palet mogelijk of afhalen in Zutphen
Sturmovik “vliegende tank”
Dankzij de zware pantserbescherming kon de Il-2 veel klappen incasseren en bleek hij moeilijk neer te schieten door zowel grond- als vliegtuigvuur.
Een grote bedreiging voor de Il-2 was Duits grondvuur. In naoorlogse interviews meldden Il-2-piloten 20 mm (0,79 inch) en 37 mm (1,5 inch) artillerie als de belangrijkste bedreiging. Hoewel het legendarische kanon van 88 mm (3,5 inch) formidabel was, vormden laagvliegende Il-2’s een te snel bewegend doelwit voor de relatief lage vuursnelheid van de 88, en werden er slechts af en toe treffers gescoord. Evenzo bleken Finse pogingen om de Il-2 in de zomer van 1944 tegen te gaan ineffectief als gevolg van het lage aantal 20 en 40 mm (0,79 en 1,57 inch) luchtafweergeschut in het veldleger. Zwaardere 76 mm (3,0 inch) kanonnen, afkomstig van de verdediging van het vaderland, bleken ook relatief ineffectief en er werden weinig Il-2’s neergehaald, ondanks het proberen van verschillende tactieken met fragmentatie en granaatschervenmunitie: de zware kanonnen misten eenvoudigweg de reactietijd om te profiteren van de korte vuurkansen die de Il-2-aanvallen op lage hoogte boden. Enkelloops 20 mm luchtafweergeschut bleek ook enigszins ontoereikend vanwege de beperkte vuurkracht: één of twee granaten waren vaak niet genoeg om de Il-2 te vernietigen, en tenzij de Il-2 het kanon zelf aanviel, en dus effectief een stationair doelwit vormde, was het scoren van meer treffers tijdens een vuurkans zeldzaam.
De gepantserde kuip, met een dikte van 5 tot 12 mm (0,20 tot 0,47 inch) en omhulling van de motor en de cockpit, kon alle vuur van kleine wapens en schampschoten van munitie van groter kaliber afweren. Helaas beschikten de staartschutters niet over volledige pantserbescherming, met name niet van achteren en opzij, en leden ze ongeveer vier keer zoveel slachtoffers als piloten. Extra slachtoffers waren het gevolg van het Sovjetbeleid om niet met ongebruikte munitie terug te keren, wat doorgaans resulteerde in herhaalde passages over het doel.[Sovjettroepen vroegen vaak om extra passages, zelfs nadat de vliegtuigen geen munitie meer hadden, om het intimiderende effect van Il-2’s op Duitse grondtroepen uit te buiten, die het de bijnaam “vliegende tank” gaven. Het werd door Duitse troepen ook wel de “zwarte dood” genoemd. Luftwaffe-piloten noemden het de Zementbomber (letterlijk ‘betonnen bommenwerper’)De Finse bijnaam maatalouskone (letterlijk ‘landbouwmachine’ of ’tractor’) is afgeleid van een woordspeling met maataistelukone ‘grondaanvalsvliegtuig’ (letterlijk ‘grondgevechtsvliegtuig’), waarbij kone ‘machine’ op zijn beurt een verkorting is van lentokone ‘vliegtuig’ (letterlijk ‘vliegmachine’).
